جراحی بزرگ کردن پستان با پروتز یا ماموپلاستی افزایشی، یکی از محبوب‌ترین و پرطرفدارترین عمل‌های زیبایی در سراسر جهان است. بسیاری از زنان به دلایل مختلفی از جمله کوچک بودن طبیعی سینه‌ها، عدم تقارن، یا تغییر شکل سینه پس از بارداری و کاهش وزن، به دنبال راهی برای بهبود ظاهر و افزایش اعتمادبه‌نفس خود هستند. ایمپلنت سینه (پروتز پستان) یک راه حل مؤثر و دائمی برای رسیدن به این هدف است. در این مقاله جامع، ما به صورت کامل به تمام جزئیات مربوط به جراحی بزرگ کردن پستان با پروتز می‌پردازیم؛ از انواع پروتزها و تکنیک‌های جراحی گرفته تا مراقبت‌های پس از عمل و پاسخ به رایج‌ترین سؤالات و نگرانی‌های عموم مردم.
بزرگ کردن پستان با پروتز:
جراحی بزرگ کردن سینه (Breast Augmentation) یکی از پرتقاضاترین اقدامات زیبایی است که سالانه خیل عظیمی از خانم های متقاضی زیباتر و بزرگتر و لیفت تر کردن پستان آن را انجام می دهند و بر تقویت زیبایی ، سایز و کانتور سینه از طریق قرار دادن جراحی پروتز پستان تمرکز دارد. این عمل اگرچه در دستیابی به نتایج زیبایی‌شناختی مورد نظر بسیار مؤثر است، یک اقدام جراحی مهم تلقی می‌شود و نیازمند درک صحیحی از این اقدام زیبایی می باشد.
چرا زنان به جراحی بزرگ کردن پستان با پروتز روی می‌آورند؟
تصمیم برای انجام جراحی بزرگ کردن پستان یک تصمیم کاملاً شخصی است. دلایل اصلی و متداولی که باعث می‌شود زنان به سراغ پروتز سینه بروند عبارتند از:
- بهبود تعادل بدن و تناسب اندام: بسیاری از زنان احساس می‌کنند که سایز سینه‌هایشان با بقیه اندام‌هایشان تناسب ندارد و با بزرگ کردن پستان به دنبال یک ظاهر متناسب‌تر هستند.
- بازیابی حجم سینه: پس از دوران بارداری، شیردهی یا کاهش وزن قابل توجه، ممکن است سینه‌ها حجم و شکل قبلی خود را از دست داده و دچار افتادگی شوند. ایمپلنت سینه می‌تواند حجم از دست رفته را جبران کند.
- اصلاح عدم تقارن سینه: وجود تفاوت محسوس در اندازه یا شکل سینه‌ها (عدم تقارن) می‌تواند با استفاده از پروتز پستان اصلاح شده و ظاهری متعادل‌تر ایجاد شود.
- ترمیم سینه پس از ماستکتومی: اگرچه این مقاله عمدتاً بر جنبه زیبایی تمرکز دارد، اما پروتز سینه جزء کلیدی در بازسازی سینه پس از جراحی‌های درمانی (ماستکتومی) نیز محسوب می‌شود.
دقت نظر در انتخاب ارائه‌دهنده و مرکز:
مهم‌ترین گام در به حداقل رساندن خطر جراحی و تضمین نتایج بهینه، انتخاب یک متخصص با صلاحیت بالا است. استاندارد حرفه‌ای مراقبت ایجاب می‌کند که بیماران، جراحی را انتخاب کنند که تجربه و شناخت دقیقی از این عمل جراحی ، انواع روش ها و پروتز های پستانی داشته باشد.
همچنین، عمل جراحی تعبیه پروتز یا ایمپلنت پستان باید در مراکز درمانی و بیمارستانی انجام شود که معتبر، دارای مجوز دولتی و با بهداشت و استریلیتی بالا باشد .
پروتز های پستان:
انتخاب پروتز سینه مناسب نیازمند بررسی دقیق خواص مواد، بافت سطح، و شکل پروتز پستان است، زیرا این عوامل نتایج زیبایی‌شناختی طولانی‌مدت را تعیین می‌کنند. دو دسته اصلی تأییدشده توسط FDA شامل پروتزهای بر پایه سالین (آب‌نمکی) و سیلیکون هستند که هر دو در طیف وسیعی از اندازه ها و شکل های مختلف در دسترس می‌باشند.
انواع پروتز پستان: انتخاب ماده و شکل مناسب
انتخاب نوع پروتز سینه مهم‌ترین مرحله در مشاوره قبل از عمل است و بر نتایج بلندمدت جراحی تأثیر می‌گذارد. دو نوع اصلی پروتز بر اساس ماده پرکننده وجود دارند:
- پروتزهای سالین (آب نمک):
- این پروتزها با یک محلول استریل آب نمک پر می‌شوند. در ابتدا پوسته پروتز به صورت خالی در سینه قرار داده می‌شود و سپس با سالین پر می‌گردد. اگرچه امروزه کمتر رایج هستند، اما در صورت پارگی پوسته، بدن سالین را جذب کرده و حجم سینه فوراً کاهش می‌یابد که این موضوع به راحتی پارگی را مشخص می‌کند.
بیشتر بدانید: لیفت پستان
پروتزهای سیلیکونی (ژل سیلیکون):
- پروتز سیلیکونی با ژل سیلیکون چسبنده و منعطف پر شده است که احساسی طبیعی‌تر و شبیه‌تر به بافت طبیعی سینه ایجاد می‌کند. سیلیکون‌های جدیدتر که به “سیلیکون با قابلیت حفظ شکل” (Cohesive Gel) معروف‌اند، حتی در صورت پارگی پوسته، ژل را در جای خود نگه می‌دارند (به همین دلیل به “پروتز خرسی” نیز معروف‌اند). این نوع، محبوب‌ترین گزینه برای جراحی بزرگ کردن پستان است.
مقایسه پروتزهای پستان:
در حالی که هر دو نوع پروتز سالین و سیلیکون سوابق ایمنی قوی دارند و می‌توانند نتایجی طبیعی ارائه دهند، تفاوت‌های مشخصی دارند که بر نتایج ، تأثیر عمیقی می‌گذارد. ایمپلنت‌ها یا پروتزهای سیلیکونی با یک ژل چسبنده و نرم پر شده‌اند که مورد ترجیح بسیاری از زنان است زیرا حس بافت طبیعی سینه را به خوبی تقلید می‌کند و ظاهری نرم‌تر و طبیعی‌تر ارائه می‌دهد. احتمال تجربه چین و چروک یا موج‌دار شدن قابل مشاهده (Rippling) در آن‌ها کمتر است، به ویژه در بیمارانی که پوشش بافت سینه طبیعی کمتری دارند.
ضمنا در لمس پستان بعد از این جراحی در. رودر های سیلیکونی نتایج طبیعی تری را در لمس نشان می دهند. در مقابل، ایمپلنت‌های سالین با محلول آب نمک استریل پر شده‌اند که ممکن است احساس سفت‌تری داشته باشد و بیشتر مستعد موج‌دار شدن ظاهر پستان بعد از جراحی باشند به ویژه در زنانی که پوست و بافت پستانی ضعیف و نازکی دارند.
ایمپلنت‌ها دارای پوسته‌هایی هستند که یا صاف (Smooth) یا بافت‌دار (Textured) هستند. ایمپلنت‌های صاف، پوسته نرم‌تری دارند و به طور طبیعی‌تر در داخل پاکت سینه حرکت می‌کنند، به نیروی جاذبه واکنش نشان داده و هنگام ایستادن کمی پایین می‌آیند یا هنگام دراز کشیدن صاف می‌شوند، شبیه به بافت طبیعی سینه. آن‌ها با احساس نرم‌تری همراه هستند، اگرچه خطر انقباض کپسولی ممکن است کمی بالاتر از ایمپلنت‌های بافت‌دار باشد.
ایمپلنت‌های بافت‌دار دارای پوستهای ضخیم‌تر و سفت‌تر هستند که برای چسبیدن به بافت اطراف طراحی شده‌اند و چرخش و حرکت را به حداقل می‌رسانند. آن‌ها اغلب به طور خاص برای ایمپلنت‌های با شکل آناتومیکال (اشکی) استفاده می‌شوند تا اطمینان حاصل شود که به درستی جهت‌گیری شده‌اند. پروتز بافت دار با پتانسیلی جهت جلوگیری از عوارضی مانند انقباض کپسولی، یک مزیت ایجاد می‌کند.
از نظر آناتومیکال، ایمپلنت‌ها در اشکال مختلفی موجود هستند. ایمپلنت‌های گرد (Round) برای ارائه یک خط سینه پرتر و شکلی متقارن طراحی شده‌اند. ایمپلنت‌های شکل‌دار (اشکی یا Teardrop) برای ارائه برجستگی (Projection) و حجم در یک کانتور خاص سفارشی شده‌اند، که اغلب از ثبات ارائه شده توسط پوسته بافت‌دار، به ویژه در فرمولاسیون‌های سیلیکونی بهره می‌برند.
انواع شکل پروتز:
- گرد (Round): رایج‌ترین شکل است و حجم بیشتری به قسمت بالایی سینه می‌دهد و در نتیجه سینه‌ها را پرتر و برجسته‌تر نشان می‌دهد.
اشکی (Anatomical or Teardrop): این پروتزها شبیه به شکل طبیعی سینه طراحی شده‌اند؛ یعنی در قسمت بالا نازک‌تر و در قسمت پایین پهن‌تر هستند. این شکل برای ظاهری بسیار طبیعی‌تر ترجیح داده می‌شود
روش‌های جراحی بزرگ کردن پستان: محل برش و قرارگیری پروتز
تکنیک جراحی بزرگ کردن پستان شامل محل ایجاد برش و محلی است که پروتز پستان در آن قرار می‌گیرد. این انتخاب‌ها بر جای زخم، احتمال عوارض و شکل نهایی سینه تأثیر می‌گذارند.
الف) محل برش جراحی (Incision Sites)
- برش زیر سینه (Inframammary Fold):
- رایج‌ترین و محبوب‌ترین برش است که در چین طبیعی زیر سینه ایجاد می‌شود. این روش کمترین تأثیر را روی نوک پستان و توانایی شیردهی دارد و جراح بهترین دید را برای قرار دادن پروتز خواهد داشت. جای زخم معمولاً در چین طبیعی سینه پنهان می‌شود.
- برش دور هاله سینه (Periareolar):
- برش در اطراف لبه هاله سینه (آرئولا) ایجاد می‌شود. مزیت آن این است که جای زخم در مرز رنگی هاله سینه پنهان می‌شود. با این حال، ممکن است ریسک کاهش حس نوک پستان یا مشکل در شیردهی را افزایش دهد.
- برش زیر بغل (Transaxillary):
- برش در زیر بغل ایجاد شده و پروتز از آنجا به سمت فضای سینه هدایت می‌شود. مزیت آن این است که هیچ جای زخمی روی سینه باقی نمی‌ماند، اما نیاز به مهارت بالاتر جراح دارد و قرار دادن پروتز دقیق‌تر است.
ب) محل قرارگیری پروتز (Implant Placement)
- زیر عضله (Submuscular/Dual Plane):
- پروتز سینه پشت عضله سینه (پکتورالیس) قرار می‌گیرد. این روش اغلب توصیه می‌شود، به ویژه برای زنانی که بافت سینه کمی دارند. مزیت اصلی آن کاهش خطر کپسولار کنتراکچر (سخت شدن کپسول اطراف پروتز) و ظاهر طبیعی‌تر است، زیرا عضله لایه‌ای محافظ روی پروتز ایجاد می‌کند.
- روی عضله (Subglandular):
- پروتز پستان دقیقاً پشت غده پستانی و جلوی عضله سینه قرار می‌گیرد. این روش زمان بهبودی کوتاه‌تری دارد، اما در زنانی که بافت سینه کمی دارند، ممکن است پروتز بیشتر مشخص و قابل لمس باشد.
پروتکل‌های جراحی پروتز پستان:
عمل بزرگ کردن سینه شامل پنج مرحله کلیدی است که با آماده‌سازی بیمار شروع شده و با تثبیت پس از عمل به پایان می‌رسد.
توالی رویه‌ای تعبیه پروتز پستان
جراحی با ارائه بیهوشی آغاز می‌شود، که معمولاً بیهوشی عمومی است و در نتیجه بیمار هیچ گونه دردی را تجربه نخواهد کرد. ضمنا قبل از شروع بی هوشی نیز گاها برای کاهش استرس بیمار داروهای ضد اضطراب برای بیمار تجویز می گردد.
پس از بیهوشی، جراح محل برش را تعیین می‌کند، با اولویت برای به حداقل رساندن جای زخم قابل مشاهده. رویکردهای رایج جهت تعیین محل برش شامل چین زیر سینه (inframammary fold)، رویکرد دور هاله (periareolar approach) (اطراف نیمه پایینی هاله)، یا روش زیر بغل (transaxillary method) (در ناحیه زیر بغل) است.
مرحله سوم، قرار دادن ایمپلنت‌ها در داخل پاکت جراحی ایجاد شده است. انتخاب محل قرارگیری ایمپلنت – زیر پستانی (Subglandular) یا زیر عضله‌ای (Submuscular) یکی از موارد بسیار مهم است که هم بر بهبود و هم بر نتایج طولانی‌مدت تأثیر می‌گذارد. پس از قرار دادن، جراح زخم‌ها را با استفاده از بخیه های متعدد زخم را می بندد.
مرحله نهایی شامل اعمال بانداژ برای محافظت از زخم است، که به سرعت با سوتین جراحی تخصصی دنبال می‌شود، که باید به طور مداوم برای چندین هفته جهت تثبیت پروتز در محل مربوطه پوشیده شود.
انتخاب پاکت پروتز پستان:
قرارگیری زیر پستان (بالای عضله)
در این رویکرد، ایمپلنت بلافاصله در پشت بافت سینه و در جلوی عضله سینه‌ای قرار می‌گیرد. قرارگیری زیر پستانی عموماً با بهبودی بالقوه سریع‌تر و درد کمتر همراه است، زیرا شامل حداقل اختلال عضلانی است. با این حال، در بیمارانی با بافت پستانی نازک‌تر، این محل قرارگیری ممکن است دید یا لمس‌پذیری لبه‌های ایمپلنت را افزایش دهد و منجر به خطر بالاتر موج‌دار شدن شود.
قرارگیری زیر عضله‌ای (زیر عضله)
قرارگیری زیر عضله‌ای، ایمپلنت را در زیر عضله سینه‌ای قرار می‌دهد. این تکنیک اغلب ترجیح داده می‌شود زیرا پوشش بافت نرم تقویت شده‌ای را بر روی قسمت فوقانی ایمپلنت فراهم می‌کند، که می‌تواند به طور مؤثر لمس‌پذیری را کاهش دهد، خطر چروک‌خوردگی/موج‌دار شدن را به حداقل برساند، و ممکن است بروز طولانی‌مدت انقباض کپسولی را کاهش دهد.
با این حال، انتخاب آناتومیکال قرارگیری زیر عضله‌ای، مستقیماً با درد پس از عمل شدیدتر مرتبط است و به دلیل اختلال بیشتر در فیبرهای عضلانی مورد نیاز، مستلزم پایبندی طولانی‌تر و سخت‌گیرانه‌تر به محدودیت‌های فعالیت بدنی است.
مدیریت پس از عمل و مسیر بهبودی
موفقیت بزرگ کردن سینه به شدت به پایبندی دقیق به دستورالعمل‌های مراقبت پس از عمل وابسته است، که معمولاً برای بهبودی کامل، دوره‌ای چند هفته‌ای را در بر می‌گیرد.
الف. فاز اولیه بهبودی (هفته اول)
در هفته اول، بیماران باید انتظار تورم، کبودی، و درد داشته باشند. درد معمولاً از طریق داروهای ضد درد تجویز شده و استفاده از داروهای کاهنده تورم مدیریت می‌شود. تنظیمات حیاتی سبک زندگی، اجباری است: بیماران باید به پشت و به صورت نیمه نشسته بخوابند. برای ترویج جریان خون و بهبودی، فعالیت‌های ملایم مانند پیاده‌روی‌های کوتاه و حرکات سبک تشویق می‌شوند. فعالیت‌های شدید، از جمله دویدن و هر نوع بلند کردن اجسام سنگین، برای حداقل دو هفته اول به شدت ممنوع است.
ب. پیشرفت میانی (هفته‌های ۲ تا ۴)
در هفته دوم، بیماران معمولاً کاهش قابل توجهی در درد را تجربه می‌کنند، که به بسیاری اجازه می‌دهد به مشاغل غیرفیزیکی بازگردند. استفاده مداوم از سوتین حمایتی تخصصی در این فاز حیاتی است. در طول هفته دوم، یک محدودیت حرکتی سختگیرانه باید رعایت شود: بیماران باید از بالا بردن بازوهای خود بالاتر از شانه‌ها خودداری کنند. محدودیت طولانی‌مدت در حرکت بالاتنه و وزنه‌برداری ریشه در لزوم اجازه دادن به کپسول دور پروتز تازه شکل گرفته و محل‌های برش دارد تا بدون فشار مکانیکی تثبیت شوند. این محدودیت به ویژه در قرارگیری زیر عضله‌ای حیاتی است، جایی که انقباض عضله می‌تواند پاکت ایمپلنت را منحرف کند.
ایمپلنت‌ها در حدود هفته‌های ۳ تا ۴ شروع به نشستن (Settling) در موقعیت نهایی و طبیعی‌تر خود می‌کنند. در حالی که فعالیت‌های روزانه سبک ممکن است امکان‌پذیر باشد، ضروری است که از تمریناتی که به قفسه سینه فشار می‌آورند، به ویژه وزنه‌برداری بالاتنه، همچنان خودداری شود.
ج. ترخیص نهایی و پایداری طولانی‌مدت (هفته‌های ۵ تا ۶ و پس از آن)
بیشتر تورم پس از عمل باید تا هفته‌های ۵ تا ۶ فروکش کرده باشد. بیماران باید منتظر مجوز صریح جراح خود باشند تا به تدریج فعالیت‌های بدنی شدید را از سر بگیرند. این اجازه معمولاً در حدود هفته پنجم یا ششم اعطا می‌شود، اجازه بازگشت محتاطانه به روال‌های تمرینی منظم، دویدن، و تمرینات مقاومتی سنگین را می‌دهد.
طول عمر ایمپلنت، نگهداری :
پروتزهای سینه به صورت مادام‌العمر طراحی نشده‌اند و بیماران باید به نظارت و نگهداری طولانی‌مدت متعهد شوند. انتظار می‌رود بیشتر ایمپلنت‌ها حدود ۲۰ تا ۳۰ سال دوام بیاورند.
هزینه جراحی ایمپلنت یا پروتز پستان:
هزینه به شدت به نوع ایمپلنت انتخابی وابسته است. عوامل دیگر تأثیرگذار بر کل هزینه شامل تجربه جراح، بیمارستان مربوطه و هزینه‌های مرکز، و هزینه داروهای پس از عمل و ویزیت‌های پیگیری است. علاوه بر این، ترکیب بزرگ کردن با ماستوپکسی (لیفت سینه) می‌تواند هزینه تمام شده ی عمل جراحی را افزایش دهد.
باید توجه داشت که بزرگ کردن سینه به عنوان یک عمل انتخابی و زیبایی طبقه‌بندی می‌شود و تحت پوشش بیمه درمانی استاندارد قرار نمی‌گیرد. بیمه ها معمولاً پوشش را به موارد ترمیمی (مثلاً پس از ماستکتومی در بیماران سرطانی) محدود می‌کنند.
عوارض احتمالی و طول عمر پروتز سینه
هرچند جراحی بزرگ کردن پستان با پروتز بسیار ایمن است، اما آگاهی از عوارض احتمالی و واقعیت‌های مربوط به طول عمر پروتز سینه ضروری است:
کپسولار کنتراکچر (Capsular Contracture):
شایع‌ترین عارضه، که به معنی ضخیم و سفت شدن بافت اسکار (کپسول) در اطراف پروتز است. این می‌تواند باعث درد و تغییر شکل سینه شود و ممکن است نیاز به جراحی مجدد داشته باشد.
پارگی پروتز:
پروتز سینه یک وسیله مادام‌العمر نیست. عمر مفید آن‌ها معمولاً ۱۰ تا ۱۵ سال تخمین زده می‌شود. پارگی پروتز سالین باعث کاهش حجم ناگهانی، و پارگی پروتز سیلیکونی می‌تواند نامحسوس باشد و نیاز به تصویربرداری دوره‌ای (مانند MRI) برای بررسی سلامت پروتزها دارد.
تغییر حس نوک پستان:
تغییر موقت یا دائمی در حس نوک پستان ممکن است رخ دهد.
ریپلینگ (Rippling):
موج‌دار شدن یا چین و چروک سطح پروتز که ممکن است در پوستهای نازک یا در صورت قرارگیری روی عضله، مشخص شود.
نتیجه‌گیری:
بزرگ کردن سینه یک مداخله جراحی تخصصی است که نیازمند تعهد قابل توجه بیمار و انتخاب دقیق پزشک متبحر و با تجربه است.
شواهد بالینی نشان می‌دهد که بیماران باید یک رویکرد بسیار تخصصی را دنبال کنند، که با اصول زیر مشخص می‌شود:
* بررسی تخصص و مهارت و تجربه پزشک: قطعا تجربه و تخصص پزشک می تواند شما را به نتایج مطلوب برساند.
* انتخاب آگاهانه ایمپلنت: انتخاب بین ایمپلنت‌های سالین و سیلیکون، یک تصمیم حیاتی بین ترجیح زیبایی‌شناختی و تعهد نگهداری طولانی مدت را نشان می‌دهد.
* پایبندی سختگیرانه به پروتکل‌های بهبودی: موفقیت پس از عمل به پایبندی دقیق به محدودیت‌های فعالیت، به ویژه اجتناب میان مدت از بلند کردن اجسام سنگین و فشار به بالاتنه برای حداکثر شش هفته، بستگی دارد.
